Bazı şeylerin üzerinden bu kadar zaman geçtiğine inanası gelmiyor insanın..
Parıldıyorlar orada..Parıltılarını görmemi sağlayan içinde bulunduğum umutsuzluk ve derin yalnızlık mı acaba?Ne farkeder ki..Yaşamımın asla eskisi gibi olamayacağıma gün geçtikçe daha çok inanmaya başlıyorum..Keşke birileri gelip tamamen yanlış düşündüğüme inandırabilse beni, hatta bunu canımı sıkacak kelimeler söyleyerek de yapabilir..Keşke birileri olsa..Bundan emin olabilsem..Keşke tekdüzelik bu kadar yer kaplamasa neden içinde bulunduğumu asla bilemediğim bu hayatta..
Daha önce başarmış olduğum birtakım işleri ve yaşamış olduğum güzel anları düşünerek hala bir miktar güç bulabiliyorum.Belki küçük çapta da olsa da bir hedefim var gelecekle ilgili..Ama son günlerde şu ana kadar gerçekleştiremediğim hayallerim ve boşa harcadığımı düşündüğüm zamanla o kadar sık hesaplaşmaya başladım ki..Bu ne zaman başladı bilmiyorum, sanki başı yok ama sonsuza kadar sürecek gibi..Kendimi baskı altında hissediyorum, daralıyorum..Bunun sebebi sabah saatim çalınca kalkıp işe gitmek, iş hayatında stres yaşamak falan olmamalı..
Hala bazı hareketlerimi ve sözlerimi kendim bile anlayamıyorum..Hala uzağım insanlara, beni saklandığım sığınakların içinden çekip gün ışığına çıkarabilecek mucizevi kişinin gelmesini bekliyorum..
"Korkarak yaşarsan hayatı sadece seyredersin".Sadece doğru olduğunu kabul etmekle yetiniyorum bu sözün, çünkü hiçbirşeyi değiştirmek için gücüm yok gibi..
Şu anda bir gece yolculuğunda (Otobüs bile olur, ama uzun mesafe olmalı) Diary Of Dreams'in One Of 18 Angels albümünu dinlemek istiyorum.Karanlıktaki güzellik beni cezbediyor..
No comments:
Post a Comment