18 Mayıs 2003..
Icon albümleriyle tanışıp Draconian Times ile iyice sıkı fanları olduğum; One Second ve Host ile deneyselliğin sınırlarını zorlamalarına rağmen keyifle dinlemeye devam ettiğim, Believe In Nothing ve Symbol Of Life ile yavaş yavaş eski sounduna dönme sinyalleri veren, Britanya'nın belki de en fazla risk almış grubu Paradise Lost'un Türkiye'de ilk defa konser vereceği tarihti..
Pazar gününe denk gelmesine karşın ertesi günün 19 Mayıs nedeniyle tatil olması nedeniyle içim rahattı..Bir yandan ciddi anlamda fanı olduğum Paradise Lost ile beraber o güne kadar birkaç albümünü dinleyip sevdiğim Alman ön grup Lacrimas Profundere'yi izleyecek olmanın heyecanını yaşıyordum..
Konser, Taksim Sıraselviler caddesinde bulunan Kemancı Bar'da düzenlenecekti. Arkadaşımla konserin başlamasına birkaç saat kala mekanın önüne gelip kapının açılmasını beklemeye başladık..Etrafta çok büyük bir kalabalık olmasa da konser mekanını dolduracak kadar insan vardı..
Yaklaşık bir yarım saat kadar geçmişti ki Kemancı Bar'ın bulunduğu binanın en üst katın balkonunda bir figür belirdi..
Yanımdaki bir adam balkondaki şahsı hemen tanımış olsa gerek ki ona doğru "Napıyorsun abi?" diye bağırdı..
"Napalım, Paradise Lost elemanlarını eve davet ettim, beraber içiyoruz" diye bir cevap geldi binanın üst katından..
Evet, o sırada Paradise Lost elemanları ile evinde içen kişi, Laneth zamanlarına yetişemesem bile çıkardığı Non-Serviam dergisinde yazılarını büyük bir beğeniyle takip ettiğim Çağlan Tekil'den başkası değildi...(O sırada Kemancı'nın bulunduğu binada oturduğunu bilmiyordum)
Sonrasında bir süre daha bekledikten sonra hem Lacrimas Profundere, hem de Paradise Lost, sahnede efsanevi bir performansa imza atmışlardı..Konserin biletini (Yazının başında da görüldüğü üzere) hala saklarım.
Çağlan'la daha sonraları Akmar Pasajı'nda tanışma fırsatı bulmuştum. Bir dönem çalışmış olduğum Atlantis Müzik'e geldiğinde ayaküstü muhabbet etmiştik. O günden sonra da birbirimizi gördüğümüzde selamlaşır olmuştuk..
...........
15 Şubat 2020 tarihinde Facebook'da Çağlan'ın beyin kanaması geçirip ameliyata alındığını duyduğumda içimden bir parça koptu adeta..Bu; güzel müzik dinleyip dinlettiren, düzenlediği konser organizasyonlarıyla yılmadan yerli gruplara destek veren, yazılarından samimiyet ve bilgi birikimi akan güzel insan bu kadar erken yaşta göçüp gitmemeliydi..Bir umutla iyi haberlerini bekledim..Facebook'da yöneticisi olduğu "Hayatta oldum ki kâni; musiki oluyor tahsile mâni"müzik grubunda sağlık durumunu yakın arkadaşlarından takip ettim..
Maalesef beklenen iyi haber bir türlü gelmedi..Ameliyattan sonra 50 günü aşkın bir süre komada kaldıktan sonra vefat ettiğini duydum..
Kendisine çok yakın olmasam bile yazılarıyla, mütevaziliği ile, müzik aşkı ile hayranlık duyup sevdiğim bir insandı..Türkiye'deki her metalcinin üzerinde hakkı vardır diye düşünüyorum....
Rahat uyu baron....Özleneceksin....
Son olarak yazının başında bahsettiğim efsanevi konserden "Say Just Words" performansı ile bitirelim:
2 comments:
Demek uzun yıllar alacakmış buraya dönmemiz. Taze kalmış anılar ve değişen fontlarla. Her şey değişiyor Serhat ve gençliğin zihin berraklığı yerini yaşlı cümlelere bırakıyor. Umarım ciddiyetin can sıkan, iç bunaltan ellerini kendimizden uzaklaştırıp hala tenhalarda Tenhi ya da kalabalık sahillerde Slowdive dinleyebiliriz.
RIP Çağlan..
Evet, 3 sene kadar olmuş :) Burası bir anlamda evimiz gibi bir yer, ne kadar yol katetsek de sonunda dönüp içimizdekileri paylaştığımız yegâne deşarj mekanı..Dediğin gibi herşey sürekli değişim halinde, buna karşılık elimizde kalan sadece anılar oluyor..Ve bu anıları ne kadar fazlalaştırırsak o kadar çok anlam kazandırıyoruz basit yaşamlarımıza..
Zihinlerimizin hala parlak olduğuna inanıyorum..Bu nedenle "Tenhalarda Menhalarda" bitmeyecek bizim dostluğumuz ;) (Ama Slowdive ve Tenhi'yi her yerde dinleyebilirim=))
Bu arada tekrar "RIP Çağlan" demek istiyorum..Hayatımda tanımış olduğum en iyi, bilgili ve özel insanlardan biriydi..
Post a Comment